เนื่องจากคอมฯเจ๊งบ๊งเมื่อหลายวันก่อน ชีวิตประจำวันหลังเลิกงานของผมเลยว้างว่าง ว่างจริงๆ ว่างซะจนไม่รู้จะทำอะไรดี หันไปหันมาในห้องสี่เหลี่ยมสีครีมๆ เห็นกองหนังสืออยู่กองหนึ่ง เลยลองไปคุ้ยดู (ใช้คำว่าคุ้ย จะรู้สึกเป็นระเบียบกว่าคำว่ารื้อน่ะ :sweat: ) แล้วก็ต้องตกตะลึงในความขี้เกียจของตัวเอง เมื่อพบว่ามีหนังสืออยู่อีกหลายเล่ม และนิตยสารอีกหลายฉบับที่ยังไม่ได้แตะเลย บางเล่มอ่านแค่คำนำเอง ซึ่งบ่งบอกถึงความหล่อของเจ้าของได้เป็นอย่างดีทีเดียว
ที่เกิ่นมาซะเยิ่นเย้อหลายบรรทัด เพราะต้องการจะแนะนำหนังสือดีๆ ให้เพื่อนๆได้หามาอ่านกัน วันนี้ภูมิใจเสนอ “ไล่ตงจิ้น ลูกขอทาน ผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต” สำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์ (ที่ผมมีคือเล่มที่พิมพ์ครั้งที่ ๑๔ เมษายน ๒๕๔๙) ชื่อภาษาฝรั่ง “Begger Child” (แปลว่า ลูกขอทาน ตรงตัวเป๊ะ) ราคา ๑๖๕ บาท เอาน่า อย่างกไปหน่อยเลย เจียดเงินซื้อเหล้าแค่ครั้งสองครั้งก็ได้แล้ว แลกกับหนังสือดีๆสักเล่ม คุ้มออกจะตาย
แต่ผมไม่มีความสามารถที่จะเขียนวิจารณ์หนังสือ ไม่งั้นคงรวยไปนานแล้ว ฉะนั้นเลยขอหยิบยกเอาข้อความบางส่วนในหนังสือมาโฆษณาชวนซื้อแทนก็แล้วกัน เริ่มเลยนะ จะได้ไม่เสียเวลา
(จากปกหน้า)
อัตชีวประวัติของอดีตขอทานที่ทุกคนเคยเย้ยหยัน มีพ่อตาบอด แม่กับน้องชายคนโตปัญญาอ่อน
ทั้งหมด ๑๔ ชีวิตที่เขาต้องเลี้ยงดู เขาต่อสู้กับชีวิตจนได้เป็น “บุคคลดีเด่นของไต้หวัน”
เพราะใจที่…ไม่ยอมแพ้ เพียงคำเดียว
ยังไม่สะกิดใจใช่ไหม? งั้นจัดให้อีกชุดใหญ่ๆ (อันนี้จากปกหลัง)
ในปีที่ผมอายุได้เจ็ดขวบ วันนั้นพายุโหมพัดแรงตั้งแต่เช้าตรู่ยันเย็นค่ำ…
เมื่อไม่มีอะไรตกถึงท้องนานติดกันสองมื้อ แม่กับน้องๆทนหิวไม่ไหวร้องไห้อาละวาด
ผมลุกพรวดขึ้น ฝ่าลมออกไปขอทาน ผู้คนต่างพากันปิดหน้าต่างประตูบ้านช่องแน่นหนา
ผมได้แต่ฝืนเดินไปเคาะประตูบ้านแล้วบ้านเล่า…
ไล่ตงจิ้นเร่ออกขอทานท่ามกลางพายุฝน ผ่านคืนวันอันหนาวเหน็บ
เพียงเพื่อให้ ๑๔ ชีวิตอยู่รอดต่อไป หลายครั้งที่ไม่ได้อะไรเลย
เขาถึงกับต้องแย่งข้าวหมากิน ดื่มน้ำในท้องร่อง…
เพราะการไปเรียนหนังสือกินเวลาของผมไปเกือบทั้งวัน พอถึงเวลาออกไปขอทานตอนกลางคืน
จึงต้องแข็งขันกว่าเดิมอีกหลายเท่า… พ่อนั่งดีดพิณ ร้องเพลงไป
ผมนั่งคุกเข่าอยู่ข้างๆพร้อมกับทำการบ้าน โดยอาศัยแสงไฟริบหรี่จากเสาไฟข้างถนน
ระยะเวลาหกปีที่เรียนอยู่ชั้นประถม เขาได้รับประกาศเกียรติคุณทั้งหมดมากกว่า ๘๐ ใบ
ทุกรายการเขาได้ที่ ๑ รางวัลเป็นพลังอย่างเดียวที่ผลักดันให้เด็กที่มี “ชีวิตสวะ” คนหนึ่ง
มีกำลังใจที่จะต่อสู้กับชีวิตอย่างกล้าหาญต่อไป
ใบประกาศเกียรติคุณแผ่นบางๆ เทียบไม่ได้กับอาหารที่เขาขอทานมาได้สักมื้อ
เกียรติยศเทียบอะไรไม่ได้กับการหาที่ซุกหัวนอน ที่พอจะใช้กันแดดบังฝนให้คนทั้งครอบครัว
แต่แล้วเรื่องร้ายๆที่คอยจะทำลายให้เขาล้มลง กลับทำให้เขาเข้มแข็งขึ้นกว่าเดิม
เห็นไหม น่าซื้อออก
ส่วนใครที่อ่านแล้วก็มาแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันได้นะครับ
ไล่ตงจิ้น ลูกขอทานผู้ไม่ยอมแพ้ต่อชะตาชีวิต
ผู้เขียน : Lai Dong Jin
ผู้แปล : วิลาวัลย์ สกุลบริรักษ์
พิมพ์ครั้งที่ ๑ : มิถุนายน ๒๕๔๘ สำนักพิมพ์นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่นส์
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.