และแล้วเขาก็กลับมายัง “โลก” อีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่เขาได้เข้าไปผจญภัยในดินแดนที่เรียกกันว่า “ธรรม” ดินแดนที่เหล่าชายชนเผ่าไทยพุทธ ต้องเข้าไปทำภารกิจเมื่อถึงวัยอันควร
ในอดีตกาล บรรพบุรุษของเผ่าได้ตั้งประเพณีปฏิบัติไว้ว่า ชายที่มีอายุเกินกว่า ๗,๓๐๐ วัน หรือ ๒๐ ปีขึ้นไป ต้องเข้าไปฝึกวิชา และค้นหาสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งออกมาให้ได้
ก้าวแรกที่ “หนุ่ม” ชายไทยพุทธคนหนึ่ง ที่มีอายุ ๒๐ ปี กับอีก ๒,๙๒๐ วัน ก้าวลงบน “โลก” นั้น เขารู้สึกได้ถึงความวุ่นวาย ความขัดแย้ง ในสังคมที่ป่วยอย่างที่ไม่อาจรู้ได้ว่า จะเอายาอะไรมาฉีดมารักษาเยียวยาได้บ้าง จริงๆแล้วมันก็มีอยู่นะ แต่ “กล้า” ที่จะกินกันหรือเปล่า?
สภาพร่างกายภายนอกของเขา เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมก่อนที่เขาจะเข้าไปในนั้นหลายอย่าง ผมหดสั้นลงแทบติดหนังหัว, คิ้วแหว่งเป็นหย่อมๆ, ตัวดำแบบสะพายแล่ง, ฝ่าเท้าด้าน, มือด้าน และ เกือบตายด้าน
สภาพจิตใจภายในของเขา ก็เปลี่ยนแปลงไปด้วยเช่นกัน สงบ, นิ่ง, เย็น และสุขุม มากยิ่งขึ้น
แต่เขากลับออกมาด้วยมือที่ว่างเปล่า ไม่มีอะไรติดไม้ติดมือออกมาด้วยเลย หรือว่า ภารกิจของเขาจะล้มเหลว?
ไม่มีใครตัดสินได้ในทันที คงมีแต่ “เวลา” เท่านั้นล่ะมั้ง ที่จะเป็นเครื่องมือที่สามารถพิสูจน์ได้ นอกจากตัวและใจของเขาเอง
ขอบคุณเหล่าบรรพบุรุษที่ทำให้รู้และเข้าใจว่า ทำไม? และอะไรคือ “สิ่งสำคัญ” สิ่งนั้น? เขาคิด
เขานึกย้อนไปยังช่วงแรกที่เขาเข้าไปในดินแดน “ธรรม” นั้น เขารู้สึกสับสนมาก ในหัวของเขาครุ่นคิดอยู่ตลอดเวลาว่า ทำไม? และทำไม? เหตุก็เพราะความเป็น “วิทยาศาสตร์” ในตัวที่เขาได้ร่ำเรียนมาจาก “โลก” นั่นเอง
“เหตุ-ผล” ไม่สามารถตอบและอธิบายบางสิ่งบางอย่างได้อย่างชัดเจนใน “บาป-บุญ-กรรม”
คำว่า “พิสูจน์ได้” ไม่มีอยู่ในสารบบ
แต่ยังไงก็เถอะ สุดท้าย เขาก็ผ่านออกมาได้ ทิดเอ้ย! :angel:
